Με τον θάνατο του παππού μου, ήρθε ο καιρός για τους γονείς μου να φέρουν τα πράγματα του σπιτιού του από το πέραμα, που τα είχε κλειδωμένα για περισσότερο από 15 χρόνια, σε ένα υπόγειο της πολυκατοικίας που έμενε.
Τα κλειδιά τα είχε δώσει σε ένα ένοικο της πολυκατοικίας του, για να έχει τον νού του, ο οποίος είχε πεθάνει πολλά χρόνια πρίν. Στο υπόγειο ξέραμε ότι ήταν παρατημένο όλο το βιός τους, πράγματα ακριβά σαλόνια τηλεοράσεις ρούχα σεντόνια χαλιά, τα πάντα.
Ξεκίνησαν οι γονείς μου για το πέραμα, κανόνισαν μεταφορική και ξεκίνησαν το ξεδιάλεγμα των πραγμάτων. Η μάνα μου η φουκαριάρα, με δάκρυα στα μάτια, ξεχώριζε την προίκα της γιαγιάς, πετούσε αχρησιμοποίητα σεντόνια, κοφτά τραπεζομάντηλα και ακριβά σέτ από πετσέτες κουβέρτες, όλα διαλεγμένα, όλα μοναδικά. Τύλιγε σερβίτσια κρυστάλλινα και μπιμπελό, πορσελάνες και σαλόνια που κόστισαν μια περιουσία.
Της είχα πεί, αφού θα φέρει πράγματα από το πέραμα, να φέρει και κάτι ρούχα δικά μου που είχα αφήσει στο σπίτι μου, πολλά χρόνια, πράγματα που θα μπορούσε να τα είχε ήδη φέρει ο άντρας με τα τόσα ταξίδια του πάνω κάτω, για να δεί τους φίλους και τη μανούλα του, αλλά πού να κουβαλάει τώρα…
Όταν με το καλό τα έφεραν, ξεκίνησε η διαδικασία του πλυσίματος των πραγμάτων και θυμόμουν το κάθε πράγμα που είχε η γιαγιά μου φυλαγμένο, ή μοστραρισμένο στο σκρίνιο της, και, καθώς το φύλαγα με μεγάλη ευλάβεια, στα δικά μου πράγματα, το κοιτούσα πλέον με άλλα μάτια.
Είχε ένα σέτ πορσελάνης τσαγιού από την Ιαπωνία, που στον πάτο των φλιτζανιών έβλεπες την γκέισα, τα σέτ της από ασημένια κουτάλια και πιρούνια, τα οποία τα έβγαζε την ώρα του φρούτου στα μεγάλα τραπέζια που έστηνε και είχαν μείνει ξακουστά στο πέραμα για του πουλιού του γάλα που προσέφεραν. Κρυστάλλινα λεπτεπίλεπτα ποτήρια όλων των ειδών, με χρυσά περιγράμματα και χρώματα, κοφτά σεντόνια και τραπεζομάντηλα που έστρωνε τις καλές μέρες στο σπίτι της, πετσέτες με το μονόγραμμα της, και μαντήλια που οι καλές κυρίες και κύριοι της εποχής είχαν στην τσέπη τους αντί των χαρτομάντηλων. Κουβέρτες βελούδινες, μαχαιροπίρουνα, εργαλεία κουζίνας που τα βλέπεις σε αντικερί….
Τα φύλαξα για την προίκα της μικρής, και ελπίζω να τα εκτιμήσει κάποτε όπως τα εκτιμώ εγώ..
Όταν τελείωσα με τα πράγματα της γιαγιάς μου, ξεκίνησα να ξεδιαλέγω τα δικά μου ρούχα που είχα αφήσει στις ντουλάπες του περάματος εδώ και 10 χρόνια. Παπούτσια, τσάντες και κουστούμια που φορούσα στη δουλειά μου, μπλούζες μάλλινες και πουκάμισα, μπουφάν και …. βρακιά…
2 τσάντες με εσώρουχα, αρκετά από τα οποία δεν είχα κάν φορέσει!! Στρίνγκ και σέτ στα κουτιά τους, σε διάφορα χρώματα και σχέδια, μεταξωτά και σατέν και άλλα πολύ καλά βαμβακερά που τώρα δεν μπαίνει ούτε ο μισός μου κώλος μέσα!!!
Τα έπλυνα και τα φύλαξα με πολλά αρωματικά σακουλάκια, μαζί με την υπόλοιπη προίκα για την μικρή λουλού…. Εβαλα και ένα γράμμα μέσα, σε περίπτωση που πάθω καμιά άνοια ή πεθάνω πρίν μπορέσω να της τα παραδώσω η ίδια, υπογραμμίζοντας ότι, έκανα τα πάντα να έχει μέχρι και μεταξωτά βρακιά να φοράει, γιαυτό να μην δεκτεί τίποτα λιγότερο από κανένα μπάσταρδο μουλάρι τυχόν βρεθεί στο δρόμο της, και την πατήσει σαν τη βλαμένη τη μάνα της.
Τα έκλεισα στο μπαούλο με την ευχή ότι θα τα εκτιμήσει τόσο εκείνη όσο και αυτοί με τους οποίους θα θελήσει ο Θεός να κάνει οικογένεια. Ας δώσει ο Θεός..
vikoparea 
Αχ! Βικούλα μου, «εν ολίγοις» την πάτησες… αυτό για τα στριγκάκια, τα μεταξωτά βρακιά και λοιπά… συμπεριλαμβανομένου και του «άνδρα» που εκεί όμως χωράει και κάποια αλλαγή χρήσης!!! 😛
Πολύ χαίρομαι που στη δική μου οικογένεια, ακόμα και των προπαππούδων τα πάντα ήταν για καθημερινή χρήση ακόμη και τα ασημένια μαχαιροπίρουνα που όλοι κληρονομήσαμε, τα χρησιμοποιούμε και τα χαιρόμαστε καθημερινά… και ας σπάσανε μερικά κρυστάλλινα ποτήρια ή ας λείπουν μερικά πορσελάνινα πιατάκια ή πιάτα, τα χαιρόμαστε όλοι όλα, ακόμα και τα μαντίλια του παππού με το μονόγραμμα (τα έχει ο σύζυγος μου!)
Ευτυχώς που η μόδα της βιτρίνας-μόστρας πέρασε και εύχομαι, τα παιδιά μας + εγγόνια μας, να έχουν πιο πρακτικά μυαλά, να τα εκτιμήσουν και να τα χαρούν! 😉
ΑΦιλάκια πολλά πολλά! 🙂